به آسمان بگو...

گاهی ابری بودن بهتر از پر ستاره بودن است

به آسمان بگو...

گاهی ابری بودن بهتر از پر ستاره بودن است

نامه بی جواب

برایت می نویسم هر روز، هر ساعت ،هر دقیقه و هر ثانیه 
به تک تک کلماتم عشق را کوک میزنم 
با تمام بیت های عاشقانه ،عاشق می شوم 
من برایت از غم دوری می نویسم 
از غم بی تو بودن 

برایت سال ها از غم جدایی ها نوشته ام 
از انتظاری که نمی دانم کی و کجا پایان خواهد یافت 
به احترام سرنوشت سکوت می کنم تا لحظه موعود 
از برای تو من سکوت را قربانی می کنم 

می نویسم اما نمی دانم نامه هایم را می خوانی یا نه؟ 
کبوتر عشق هر روز قاصد نامه های من است 
نامه هایی بی جواب. 
نامه هایی که نمی دانم حتی پاکتش باز می شود یا نه؟ 


شاید مهر سکوت زده ای بر لب به احترام سرنوشت 
و برای پنهان کردن عشق، قلم شکسته ای 
نمی دانم ، نمی دانم 
اما من هر روز می نویسم و هر روز خواهم نوشت 
هر ساعت،هر دقیقه و هر ثانیه 
تا لحظه موعود 
به امیدی می نویسم که دیر نرسم 
سرنوشت !همه چیز در دست توست


...

این روزها یه حال و هوای دیگه دارم یه چیز جدید رو امتحان میکنم که خودم هم نمی دونم دقیقا چی هست ولی هر چی هست حس خوبیه 

کسی که به من ارامش میده وکنارم میمونه  

دوست داره من رو در اوج ببینه  

منم بهترین ها رو می خوام برای اون  

دوست دارم تا جایی که می تونم ارامش رو بهش هدیه بدم 

حالا میدونم تنها کسی هست که می خوام کنارش باشم

و هیچ فاصله ای نیست بین ما 

و هیچ کس نمیتونه جای اونو برام بگیره 

هیچ کس....

اینو بهت قول میدم کسی که خودت میدونی.....

کوچه دیروز

دیشب گله از قهر تو کردم به دل ر

یش گفتا تو چه گویی به دل ریش مگو بیش!

تا صبح سخن از تو و گوش از دل من بو

د بیچاره دلم صبح رمید از غم این نیش!

ترسم که نهم پای در آن کوچه دیروز!!

ترسم که سخن از تو دگربار کشد پیش

ترسم که در آن کوچه دیروز در امروز

دیگر نتوانم که شناسم غمی از خویش

یاد آیدم آن شب که از آن کوچه گذشتی

م دلداده به هم دور ز هر چشم بداندیش

رخ بر رخت آن شب چو در آن کوچه نهادم

آواز دلم را بشنیدم و شدم کیش!

شب سرد و زمان رام و جهان کوچه تنگی

دل تنگ تر از کوچه و مست نی درویش

افسوس که نا امن شد آن کوچه دیروز!

از گرگ نمایی که نهان شد به تن میش!!

آرام صدائی ز همان کوچه پپرسید!!

فانی گله از قهر که کردی به دل ریش؟

پرسپولیس


 

جایی که همیشه به من اعتماد به نفس  

حس قدرت و ارامش داده 

پری چشمان تو

 

      

      تو را بر چهره ماه می نویسم

      شباهنگام قلمهای نگاهم را به روی ماه می گشایم

      پری چشمهای نازنینت را به چشم خویش می سپارم

      در این چهره ، خیالی می شوم چون روح پرواز

      صدایم نیست سکوتم می کند آواز

       تو خورشید منی من تار و تاریکم

      که پرتوهای ناب تو

 

      مرا نور و چراغ و زندگی بخشد

      تو بارانی و من آن رود باریکم

      که قطره های آب تو

      مرا روح طراوت جاودانگی بخشد

      

      مرا چون آن پری کوچک چشمت

      به آغوش سفید ماه بسپار

      که چشمان عزیز تو مداوا می کند بیمار

 

      مرا دست خدای خوابها بسپار

      که در شیرین ترین خوابها

      میان کوه و دشت و جنگل و آبشار

      فقط خواب تو را بینم

      و درعمق سحرگاهی

      درآغوش پرازمهرت شوم بیدار

      زبانم کوته است اما

      به دل هر آنچه می ماند

      شکوفا می شود در لحظه دیدار

 

      مرا به سینه مشتاق خود بسپار

 

 

عشق...

عشق یعنی تنها باشی و یک تکیه گاه
                         او که  چشمش آسمان باشد و چشمانت زمین 
                         آسمانی بودنت باشد همین
                         چون کویری تشنه باشی بی قرار
                         که گویی هردم آسمان بر من ببار

     عشق یعنی حسرت پنهان دل
                         زندگی در گوشه ویرانه دل

     عشق یعنی اینکه همچون سرنهی       
                         بر پای یک دل داده ای
                         اینکه موج گردی بی امان
                         بهر دریای غم و اندوه و آه

      عشق یعنی سایه ای در یک خیال
                         آرزویی سرکش و گاهی محال

      عشق یعنی کوچه ای دور و دراز
                         با هزاران سختی و شیب و فراز

             عشق یعنی عطر گل های بهشت
                     عشق یعنی زندگی و سر نوشت