بی گفت و گو....

زره گسسته، 

                        ز اسب اوفتاده و ، 

                                                       خسته، 

سپر به خاک نشسته 

                                شکسته شمشیرم. 

هنوز اگر چه ز خورشید 

هنوز اگر چه ز برگ 

درین غروب خزان،چشم بر نمی گیرم 

بگو در آید مرگ! 

صدای قهقهه ای گنگ،میرسد از دور: 

...ـ(کجا شنیدی کز روبه رو در آید مرگ؟ 

همیشه وقتی خنجر ز پشت سر ، ناگاه! 

میان کتف تو بنشست و ، راه آه تو بست 

نشانه ای ست که ، 

                              بی گفت و گو در آید مرگ!) 

                                                                                                     ( فریدون مشیری)