مث شب در بارون
مث بارون در شب
تو پر از زمزمه ی یاس سفیدی
در باد .
تو مث خاک نجیب وطنی
تو مث خواب ظریف یه پرنده
پر لالایی شعر سفری
مث ماهی در آب
تو سکوت غزل تقدیری
مث شب تنهایی
مث من بی تابی
پر موجی ، پر عشق
عشق سرخورده به یک صخره ی سرد.
تو مث یک غزل ناخونده
پشت دیوار خودت زندانی
تو همون پنجره تنهایی
که تو رو،با نفس یک فانوس
روی دیوار شبم می دوزم
تو همون راز بزرگی که خدا
توی تنهایی یک ظهر کویر
با خودش قسمت کرد
تو همون آیینه ای
که یه روز
مهتابو رسوا کرد
خود خورشیدی تو
که به شب های دلم خندیدی
چشم تو خنده ی تقدیر من و آیینه هاست.......
نمی دونم چی شده که این روزها به دوران کودکی خودم فکر می کنم
اون وقت ها آرزو می کردم که زود بزرگ شم که به آرزوهام برسم حالا که به اون چیزایی که می خواستم تقریبا رسیدم گاهی دلم برای اون شیطونی های وحشتناک خودم تنگ می شه
شما ها هم این طوری هستین ؟
یا من دوباره شیطون شدم ؟
من به خورشید اعتقاد دارم, حتی اگر ندرخشد من به عشق اعتقاد دارم, حتی اگر تنها باشم من به خدا معتقدم, حتی اگر ساکت باشد
صدای چک چک اشکهایت را از پشت دیوار زمان می شنوم و می شنوم که چه معصومانه در کنج سکوت شب ، برای ستاره ها ساز دلتنگی می زنی و من می شنوم می شنوم هیاهوی زمانه را که تو را از پریدن و پرکشیدن باز می دارد آه ، ای شکوه بی پایان ای طنین شور انگیر من می شنوم به آسمان بگو...
که من می شکنم ! هر آنچه تو را شکسته و می شنوم هر آنچه در سکوت تو نهفته
یه قلب تاریک و سیاه یه زخم کهنه عمیق
یه مشت صداهای بلند از ته این دل غریب
یه آرزوی گم شده یه چشم ساده نجیب
یه عابر پیاد و یه جای تاریک و عجیب
لحظه تلخ خط زدن روی همه ترانه ها
یخ زدن یه حس پوچ ته یه بغض بی صدا
کشتن زنده بودن و سبک شدن روی هوا
یا که یه تجربه شدن به چشم خیس آدما
لحظه پرواز رسیده خالی شدن از زندگی
یه راه تازه دیدن و جاری شدن تو مردگی
حس لطیف یخ زدن بین صدای شیونا
چشمای خیس و یخ زده پر کشیدن سوی خدا
برای من تموم میشه لحظه تلخ بی کسی
غم بی تو زنده بودن تو لحظه دلواپسی
اگه میای به دیدنم شاخه گل با خود نیار
از اون چشای حیله گر برام یکم بارون ببار
من از جهان بی تفاوتی فکرها و حرف ها و صداها می آیم
و این جهان به لانه ی ماران مانند است
و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمی ست
که همچنان که تو را می بوسند
در ذهن خود طناب دار تو را می بافند...