چون دوستت می دارم

 چون دوستت می دارم
            حتی افتاب هم که بر پوستت بگذرد
             من میسوزم
            پائیز که از حوالی حوصله ات بگذرد
            من زرد می شوم
            روسری زردت که از کوچه عبور می کند
            عاشق می شوم
            و تا کفش های رفتند جفت می شود
            غریب می مانم
            و تنها وقتی گریه ای گمان نمی برم در تو
            من سبز می مانم
            که نیلوفرانه دوستت می دارم
            نه مانند مردمانی که دوست داشتن را
            به عادتی که ارث برده اند
            با طعم غریزه نشخوار می کنند
            من درست مثل خودم
            هنوز و همیشه دوستت می دارم
            دیوار باید ها
            دیوار
            این دیوار لعنتی
            سهم آسمانم را تنگ کرده
            من از این هیچ آباد همیشه
            تنها آسمانش را دوست می دارم
            با پروانه هایش
            که مادرانه گرد رویا های زرد و نارنجی گاه گاه من
            گریه های بی هنگام مرا
            گواهی می دهند
            و گرنه سر تا پای زمین را در من اگر بریزی
            غزلی نمی ارزد
            که تصویر غزالم را در من
            قاب می گیرد
            کاشکی این دیوار ها
            این دیوار های لعنتی
            در باید های هیچکس شکوفه نمی داد
            آن وقت آسمان از آن من بود و
            چتری همیشه
            برای پروانه ها