فقر و تنهایی

امروز وقتی با مامان داشتیم توی یکی از کوچه باغ های نزدیک خونمون قدم میزدیم یه در آهنی بزرگ باز شد و یه پیرزن که پشت خمیده ای داشت سرش رو از بین در بیرون اورد و به من گفت دخترم میشه بیای یه شماره تلفن واسم بگیری من سواد ندارم
با ماما وارد حیاط اون خونه شدیم
یه خونه نیمه ساخته که هیچ در یا پنجره ای نداشت فقط دیوار بود ...

یه لحظه به عقب که برگشتم و پیر زن رو نگاه کردم دیدم با یه تیکه چوب که به جای عصا ازش استفاده میکرد به من نزدیک شد و گفت دنبالم بیا / عاقبت به خیر بشی مادر
یه ژاکت ابی نفتی تنش بود که نخهای بافتش از هر طرفی بیرون زده بود خیلی کهنه 
ازش پرسیدم تنها زندگی میکنی حاج خانوم 
گفت بله با یه پسر خیلی مومن که اصلا معلوم نیست کجا سرش گرمه

اون ساختمان نیمه کاره دو طبقه فقط یه در داشت اونم در ورودی هال
  در رو باز کرد و گفت بیا تو 
کفشمو از پام در اوردم و وارد اتاق شدم
اتاقی که تنها کفپوش اون چنتا پتو و یه قایچه کوچولو بود و چنتا بالشت که دور اتاق چیده بودن
پیرزن یه کاغذ به من داد و گفت شماره نادر رو بگیر برام
پسرمه با زنش همین کوچه پایینی زندگی میکنه و اشک توی چشاش حلقه زد 
دلم ریخت 
شماره رو گرفتم یه خانوم جوان جواب داد و من سلام کردم و گوشی رو دادم به پیرزن
از پیرزن خداحافظی کردم و برگشتم به سمت در چشمم به کفشم که افتاد دیدم قیمت کفشی که من پوشیدم شاید از کل زندگی این زن بیچاره بیشتر باشه 
از خودم بدم اومد 
وقتی اومدیم بیرون به ماما گفتم چرا ؟
چرا پسرش نمیبردش پیش خودش و این پیرزن باید توی این خرابه اونم با این حال مریض زندگی کنه  
باورم نمیشه با چندتا کوچه فاصله از خونه های ما توی این محله خوب ادمای بیچاره ای مثل این پیرزن زندگی کنن
حالا حرف بابا برام معنی بیشتری پیدا کرده که قبل از این که ادمای بالا تر از خودت رو ببینی به پایین تر ها نگاه کن
و من امروز تنهایی رو توی اشکای اون پیرزن با غرور احساس کردم
و فقر رو با تمام وجودم لمس