دوستی از جنس باران ....

همه چیز با باران بهاری زیبایی اغاز شد.
شکوفه ها ی رقصان بستر زمین را نقش باران میکردند.
زندگی سرشار از سبزی و خنکای نسیم و شبنم بود....
گل های بنفشه زیبایی خود را تقدیم چشمان دوست ابریشمی میکردند...
چه مخمور و دلبرانه نسیم گلبرگ ها را می رقصاند و دل مهربان ابریشمی را به سوی خدا دعوت میکرد ...
سوز دلش را قطره اشکی که نرم بر گونه اش می رویید اشکار میکرد .
با وجودی سراسر ارامش و با صفای دل که بر جان هر کسی می نشست
با معبود خویش راز و نیاز میکرد....
رهگذری که نگاه های سرد و بی روحش بر زنگار دلش دلالت می کردند از کنارش میگذشت
لختی درنگ کرد
و پوز خند زنان پرسید:
ایا تو مشغول کاری هستی؟
فکر و ذهن دوست ابریشمی با خلوص و عاری از خود خواهی همه متوجه خداوند مهربان بود
رهگذر دوباره پرسید : مشغول راز و نیازی؟
دوست ابریشمی لختی درنگ کرد .سپس با خود و برای رهگذر چنین گفت :

زندگی عشق است.
زیستن.... شور و شوق.
و دوست..... محبت را می طلبد
سر خوشی.... آواز
آواز ....دل بی کینه 
ودل آرام ...مسحور سماع خویش خواهد بود....
مقایسه....اندوه
اندوه..... تملک و اسارت 
و در پایان سرگشتگی روح را دارد.


دوست ابریشمی اهسته سر بلند کرده و از رهگذر تنها پرسیده بود:
می دانی معنای اینها که گفتم چیست؟
 رهگذر اهی کشید
سر تکان داد و شنیده بود:
این یک قانون است

اگر لذت را در زندگی دیگران بجویی....نه کام دلت شیرین شود ونه روح مشتاقت قرار گیرد.

در اوج شادمانی دیگران 
فقط یک ناظر باش و بس.....
نه بپرس و نه ببین ...
بگذار دیگران از تو شکوفایی درون و ارامش برون را یاد بگیرند

چه مهربان است این دوست ابریشمی 
و زمان رهاشدن خود این را به من فهماند
و باز به نیایش خود مشغول شد و با خود چنان رفتار میکرد که می گفت......