من مردم این دنیا و این سرزمین رو نمیشناسم
غربت این شهر با آدمهایی که باید از کنارشون رد شم واسم مثل یه قفس شده 
شاید هم جسمم واسه روحم مثل یه قفسه 
تنها چیزی که میدونم اینه که میخوام دور شم و برم 
اینقدر برم که دیگه جز خودم هیچ کس رو نبینم 
خسته شدم از این همه بدی اطرافم 
خسته شدم از دیدن این همه محبت کردن و ضربه خوردن 
مگه نمیگن انسان بالا ترین مخلوق خداست 
پس چرا اینقدر حقیر و کوچیک شدیم ماها 
پس چرا نمیخوایم خوب زندگی کنیم 
یعنی خوب بودن اینقدر سخته که حاضریم واسه بد بودنمون 1000 بهانه بیاریم 
دلتنگم و تنها ....
تنها بین ادمهایی که میشناسم و نمیشناسم...
فقط میخوام خودم باشم. مینایی که همیشه بودم ولی این بار اجازه نمیدم کسی به این خلوت خود خواسته من وارد شه 
شاید این بهترین راه باشه
درست مثل این شعر

به سان رود که درنشیب دره سر میزند به سنگ
رونده باش 
امید هیچ معجزه ای ز مرده نیست 
زنده باش